گرمای ماه اوت و سرخی خون پیوند خورده‌ بودند و نامردمان طالبانِ ریشخندی به همه‌ی آنها میزدند .

چه عده‌ای که باقی‌ جانشان را برداشتند و فرار کردند و چه عده‌ای که ماندند همه یک درد را کشیدند

همه‌شان با دو همین دو بادامی دیدند که چگونه ذره ذره خاکشان ، ذره ذره تارشان پود میشود 

حال که بیست و سه سال بعد شده باز هم همان جلادان و همان مرز و همان تار و پود

اما انگار مردمان این جغرافیا مردمان قبل نیستند 

حالیست که در خاورمیانه تاریخ تکرار بر تکرار است

افغان ها ثابت کردند که میتوان در یک پلک برهم نهادن روی عوض کرد 

ببینیدشان !

مانده‌اند و با چنگ و دندان مزار شریف را در آغوش کشیده‌اند 

زیر این طاقخانه لق طالبان نمیروند و تن سپر کرده‌اند برای موطنشان .رویشان سپید !

ببینیدشان و به آیندگان گوشزد کنید که مزار شریف در آتش بود و مردمانی از جنس افغان رهایش نکردند .